Endurminningar um Fanny Hill : Memoirs Of Fanny Hill, Icelandic edition

Eg sest niður til að faera þer oneitanlega sonnun þess að eg lit a oskir þinar sem omissandi pantanir. Okynhneigður, eftir þvi sem verkefnið kann að vera, mun eg muna að skoða þessi svivirðilegu stig lifs mins, sem eg kom ut ur, að fullu, til að njota hverrar blessunar i krafti kaerleika, heilsu og gaefu til að veita; Þo að eg vaeri enn i aeskublominum og ekki of seint að nyta mer tomstundirnar sem mer voru veittar af mikilli velliðan og allsnaegtum, að raekta skilning, natturulega ekki fyrirlitlegan, og sem hafði, jafnvel innan um hringiðu lausra nautna sem mer hafði verið hent i, fylgdist meira með personum og siðum heimsins en það sem er sameiginlegt þeim sem eru oanaegðir i starfi minu, sem lita a alla þo eða speglun sem hofuðovin sinn og halda þvi i eins mikilli fjarlaegð og þeir geta, eða eyðileggja það an miskunnar. Hatandi, eins og eg dauðlega, alla langa oþarfa formala, skal eg gefa þer goðan fjorðung i þessu og nota ekki lengri afsokunarbeiðni, en að bua þig undir að sja lausan hluta lifs mins, skrifað með somu frelsi og eg leiddi það. Sannleikurinn! sterkur, nakinn sannleikur, er orðið; og eg mun ekki svo mikið þjast af þvi að leggja rondinni af grisjuumbuðum a hana, heldur mala aðstaeður eins og þaer komu mer i raun upp i natturunni, kaerulausar við að brjota þau velsaemislogmal sem aldrei voru gerð fyrir jafn oaskilin nand og okkar; og þu hefur of mikið vit, of mikla þekkingu a frumritunum, til að þefa af pruðmennsku og ur karakter við myndirnar af þeim. Staerstu mennirnir, þeir sem eru með fyrsta og fremsti smekkinn, munu ekki kluðra skreytingum a einkaskapum sinum með nektarmyndum, þo að i samraemi við donalega fordoma, finnst þeim kannski ekki vera viðeigandi skreytingar a stiganum eða stofunni.